Κουραχάνια της Ιερισσού

Η Γιώρς η Κόρμπους συζούσι μι τ’ Χριστίνα, για πουλλά χρόνια. Ρακουκάζανου η Γιώρς! Αργά τα βράδια γύρζι για ντερλίκομα. Η Χριστίνα ντου καρτερούσι.
-Αμα ντι δα Γιώρ! Έγιναμι ρεζίλ’ ζ’ γειτονιά. Μούν ισύ φάνταξις μι του ρακί!
-Αμ’ πότι βρε Γιώρ θα μι παντρεφτίς; Πότι θα μι βάλις στιφάνι;
-Ε μαρ’ Χριστίνα! Λύσαξις μι του στεφάνι. Λές κι ’σι παραβούτα*.

* παραβούτα = βαρέλι με στεφάνια

Ήρθαν οι γερμανοί ζ’ν Ιρισσό κ’ επιτάξαν πολλά σπίτια. Στ’ς θειάς Λιπουρίνας του σπίτ’ πήγαν αξωματικοί.
Ιχι κι δυό θυγατέρις. Τ’ν Ισμίνι κι ντή Σοφία.
Κβανούσαν οι Γερμανοί κονσέρβις, κουραμάνις και φρατζόλις κι πολλά άλλα καλούδια.
Συγυρίζονταν μεσ’ ζ’κουζίνα, τ’ς μαγείρευι κ’ έτρωγαν όλοι μαζί σ’ ένα τραπέζ.
Οι Γερμανοί του κλάσμου δεν το χ’ν για τίποτα. Τα κορίτσια φαρμακόνουνταν:
-Η γής να τ’ς καταπχί!
Η θειά η Λιπουρίνα αγρίεψι κι λέι:
-Ακόμα δεν ήρθαν ζ’ν Ιλλάδα, τάμαθαν τα Ελληνικά!

Η θειά μ’ η Κατερίνη, αδελφή του πατέρα μ’, ήταν αρχηγός στου σόμπουρου ζ΄ γειτονιά. Ντ΄ λάτρευαν ούλες.
Αρώτσι κι ντ’ πήγαν στου νουσουκουμείου στ’ Σαλονίκη. Κάτσι αρκετό καιρό.
Γύρ’σι μι του λεουφουρείου κι ούλες οι φιλενάδες ζ’ γειτονιά ντ’ καρτερούσαν.
Πάι στου σόμπουρου κι λέι ντ’ μάνα μ’:
-Αχ, μαρ’ Βαγγελίτσα μ’! Τι τράβξα μέσ’ στου νουσουκουμείου στ’ Σαλονίκη; Μαρτύρια! Σαράντα μέρες μ’ είχαν μεσ’ του νουσουκουμείου, μήνας μι φάνκι, μήνας μι φάνκι!