Είναι τιμή να είσαι λαϊκός

Μέλη τοῦ λαοῦ, τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν οἱ κληρικοί καί οἱ λαϊκοί.
Παρεκτροπές ἐκκλησιολογικές εἶναι νά θεωροῦνται Ἐκκλησία μόνο οἱ κληρικοί (Παπισμός) ἤ μόνον οἱ λαϊκοί (Προτεσταντισμός).
Οἱ λαϊκοί εἶναι αὐτοί πού εἶναι μέλη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Τό νά εἶναι κανείς λαϊκός εἶναι ἀξίωμα, τιμή.
Βάσει τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος εἶναι μέλη τῆς Ἐκ­κλησίας.
Μετέχουν τῶν ἁγιαστικῶν μυστηρίων καί μέ τόν διαρκῆ ἀγῶνα αὐξάνουν τά χαρίσματα πού τούς δόθηκαν.
Οἱ λαϊκοί διακονοῦνται ἀπό τούς κληρικούς. Βρίσκονται σέ ἀρμονική συνεργασία μέ τούς ἄλλους χριστιανούς.
Εἶναι ζωντανά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Μετέχουν συνειδητά.
Ἐνδιαφέρονται γιά τήν Ἐκκλησία.
Συγχαίρουν μέ τίς χαρές της καί συμμετέχουν στίς λύπες καί περιπέτειές της.
Παραμένουν σταθεροί στήν πίστη.
Ἀποφεύγουν τίς διασπάσεις, διχασμούς, αἱρέσεις.
Αὐτοί οἱ λαϊκοί μέ βάση τήν πνευματική τους κατάσταση διαμορφώνουν τή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, γιά κάποια ζητήματα τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.
1. Ἡ Γενική ἤ Πνευματική ἱερωσύνη
Μέ βάση τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος οἱ λαϊκοί καί οἱ μοναχοί μετέχουν τῆς γενικῆς ἤ πνευματικῆς ἱερωσύνης.
Αὐτό εἶναι διδασκαλία ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι σήμερα.
Κανονικά ὁ διάκονος πρέπει νά εἶναι στήν κάθαρση, ὁ πρεσβύτερος στόν φωτισμό καί ὁ Ἐπίσκοπος στή θέωση.
Ὑπάρχει ὅμως ἡ περίπτωση ὁ διάκονος νά μή εἶναι στήν κάθαρση, ὁ πρεσβύτερος νά μή εἶναι στό φωτισμό καί ὁ Ἐπίσκοπος νά μή εἶναι στή θέωση.
Τί γίνεται τότε; Πῶς διασώζεται ἡ ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία; Ποιός εἶναι εἰς θέσιν νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὁδό τοῦ Κυρίου, στή συνάντηση μέ τόν Κύριο, στή θέωση;
Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας δέν χάνεται ἔστω καί ἄν οἱ κληρικοί της δέν βρίσκονται στό πνευματικό ὕψος πού ἔπρεπε.
Διασώζεται ὅμως σέ κάποιους χαρισματούχους χριστιανούς ἤ μοναχούς, πού βρίσκονται στή κάθαρση, στό φωτισμό καί στή θέωση, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τή γενική ἤ πνευματική ἱερωσύνη.
Ὑπάρχουν οἱ Ἅγιοι, στούς ὁποίους ζεῖ μέσα τους ὁ Θεός, κατοικεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ τούς θεωμένους Ἁγίους, πού αὐτοί ζοῦν τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός καί τήν διακηρύττουν.
Αὐτοί διαμορφώνουν τήν σωστή, τήν Ὀρθόδοξη συνείδηση μέσα στήν Ἐκκλησία γιά τά διάφορα ζητήματα πού ἀναφύονται.
Βεβαίως οἱ Ποιμένες καί ἡ Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων εἶναι αὐτοί πού ἀποφασίζουν καί πρός τούς ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή. Ὅμως ἐκείνοι, ὅταν ἀπο­φασίζουν πρέπει νά λαμβάνουν ὑπ᾽ ὅψιν τή γνώμη τῶν Ἁγίων, τῶν θεωμένων, τῶν χαρισματούχων.
Οἱ θεωμένοι, οἱ χαρισματοῦχοι χριστιανοί καί μοναχοί σέβονται τούς ποιμένες, τήν ἱερωσύ­νη. Ἀλλά καί οἱ Ποιμένες πρέπει νά λαμβάνουν ὑπ᾽ ὅψιν τους τούς χαρισματούχους.
2. Ἡ συμμετοχή τοῦ λαοῦ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας
Οἱ λαϊκοί συμμετέχουν στό τριπλό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ στό βασιλικό–διοικητικό, προφητικό – διδακτικό καί ἀρχιερατικό–λειτουργικό.
α. Στό Διοικητικό ἔργο. Οἱ λαϊκοί συμμετέχουν στά Μητροπολιτικά Συμβούλια καί τά ἐνοριακά ὡς ἐπίτροποι. Μετέχουν στά φιλόπτωχα ταμεῖα, στίς ἐρανικές ἐπιτροπές. Ἔχουν ἐπίσης λόγο στήν ἐκλογή τῶν ἱερέων καί τῶν ἐπι­σκόπων. Σέ ἄλλες Ἐκκλησίες ψηφίζουν καί γιά τήν ἀνάδειξη τῶν κληρικῶν.
β. Στό Διδακτικό ἔργο. Ἐκτός τῶν ἱερέων, πού εἶναι καθῆκον τους νά κηρύττουν εἴτε στούς ναούς, εἴτε κατ᾽ ἰδίαν, διδακτικό ἔργο ἀσκοῦν καί οἱ λαϊκοί κατόπιν ἀδείας. Κηρύττουν στούς Ναούς κατά τή Θεία Λειτουργία, διδάσκουν στά Κατηχητικά καί οἱ Θεολόγοι διδάσκουν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα.
γ. Στό Λειτουργικό ἔργο. Μετέχουν σάν κατώτεροι κληρικοί στίς ἀκολουθίες. Διακονοῦν στά μυστήρια σάν ψάλτες καί νεωκόροι. Καί τό σπουδαιότερο εἶναι, ὅτι δέν μπορεῖ νά τελεσθῆ Θεία Λειτουργία χωρίς τήν παρουσία ἔστω καί ἑνός Χριστιανοῦ. Ἡ Θεία Λειτουργία γίνεται γιά τούς χριστιανούς. Παλαιότερα δέ ὁ λαός συμμετεῖχε στή λατρεία συμψάλλων τούς ὕμνους.
Ὁ πιστός λαός βοηθᾶ ἐπίσης στήν ἀνέγερση καί ἐξωραϊσμό τῶν ναῶν. Συνδράμει στό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ὅπως ἔχουν πεῖ οἱ Πατριάρχες, σέ μιά ἐγκύκλιό τους «ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδοξίας, τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τουτέστιν ὁ λαός αὐτός ἐστί». Ὁ λαός εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μέσα στήν Ἐκκλησία οἱ κληρικοί ἔχουν μεγαλύτερη εὐθύνη. Πρέπει νἄχουν ἀνύστακτο τό ἐνδιαφέρον γιά τό ποίμνιό τους. Νά τό συνδράμουν σ᾽ ὅλες τίς πνευματικές ἀνάγκες, ἀκόμη κι ἄν χρειασθῆ καί στίς ὑλικές. Καί οἱ λαϊκοί μέ τή σειρά τους πρέπει νἄχουν ἀπόλυτο σεβασμό καί ὑπακοή στούς ἱερεῖς καί νά συνεργάζονται μαζί τους γιά τό καλό καί τήν πρόοδο τῆς Ἐκ­κλησίας μέσα στόν κόσμο.
Δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν κληρικοί, χωρίς χριστιανούς, οὔτε χριστιανοί χωρίς ἱερεῖς. Χωρίς ἐπισκόπους καί ἱερεῖς δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία.
Πρέπει νά ἀποφεύγονται τά ἄκρα. Οὔτε οἱ ἱερεῖς νά «κατακυριεύουν» τῶν πιστῶν σάν κοσμικοί ἄρχοντες καί νά ἀδιαφοροῦν γιά τούς χριστιανούς. Ἀλλά οὔτε καί οἱ χριστιανοί νά ἐξουθενώνουν τόν ἱερέα τους μέ τήν ἱεροκατηγορία καί τήν κατάκριση.
Ἐπιμένω λίγο στό σημεῖο αὐτό, διότι πολλές φορές οἱ χριστιανοί διασύρουν ἄδικα τούς κληρικούς τους. Συνθέτουν μέ τή φαντασία τους ἀνύπαρκτα σκάνδαλα, μεταδίδουν στόν κόσμο συκοφαντίες, πρᾶγμα πού κάνει μεγάλη ζημιά στήν Ἐκ­κλησία.
Οἱ χριστιανοί, ἐάν εἶναι χριστιανοί, δέν πρέπει νά κατηγοροῦν τούς ἱερεῖς τους. Ἄν δοῦν κάποια ἁμαρτία του, α) νά προσευχηθοῦν γι᾽ αὐτόν, β) νά μή τό μεταδώσουν σ᾽ ἄλλους καί νά μή καθήσουν νά τό συζητήσουν καί γ) δοθείσης εὐκαιρίας μέ τόν τρόπο νά τόν βοηθήσουν μιλώντας του. Προπάντων, ὅταν ἁμαρτήσει ἤ φταίξει σέ κάτι ὁ κληρικός, νά μή ποῦμε ὅτι ἁμάρτησε ἤ ἔφταιξε ἡ Ἐκκλησία. Ὄχι. Ἁμάρτησε ἤ φταίει ὁ κληρικός πού ἔφταιξε προσωπικά.
Δέν ἔχει κανένα δικαίωμα ὁ παπάς νά ἁμαρτάνει σκανδαλωδῶς, ἀλλά οὔτε καί οἱ χριστιανοί, νά τόν κατακρίνουν καί νά τά πληρώνει καί γιά τούς δυό, ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκ­κλησία.