Κουραχάνια της Ιερισσού

Γι΄αυτά που σας αραδιάζω, ισεις θα βγάλτι ντ΄κρίσ!
Δεν γκντώ ιγώ. Μι γκτάτι κι γκτό. Για να μη μι λέτι αύριου κούχ-μούχ!

Η μαγκουσάρα η Στηριανή πάει στ΄ καλπουζανιάκα ντ΄ Μαρούδα να πεί του πόνου τ΄ς, κι λέει:
Αχ, μαρ Μαρούδα! Τι κακό μας βρήκι στου σπίτ! Η Στέργιους όλη ντ’ μέρα κατουράει αίμα. Μια γκβάρα μαζεύκι. Θα πεθάνι. Έχουμι καμιά δεκαριά λίρες στου σεντούκ, αλλά τ΄ς έχουμι για ώρα ανάγκ.
Κ΄ η Μαρούδα τ΄ν απαντάει:
Άντι μαρ΄φιλινάδα, μι στιναχωριέσι! Σαμ τι η θκός μ΄η Θόδουρους που πέθανε, ντούν έβλαψι! Άσχημα ντούν ήρθι;

Κάθι παραμονές Χριστούγεννα όπου ακούγαμι να τσαγνίζν τα γρούνια πλαλούσαμι να πάρουμι καμιά φούσκα.
Η φούσκα ήταν για μας τα πιτσιρίκια του καλύτερου παιχνίδ. Όπιους τ΄ν έπερνε, καθάρζι τα ξούκια, ντ΄ σβούρζι μι στάχτ σι μιά χουχλάκα, τ΄φούσκουνε κ΄είχι ντ΄καλύτερ μπάλα.
Έπρεπε όμως, για να πάρς ντ΄φούσκα, να δείξς πρώτους του «πλί» σ΄.
Η Κώτσους, η «χελιδώνα», φουρούσι ένα ριχτό καβάδ, χωρίς βρακί. Σήκουνι του καβάδ κι μέχρι να ξεκουμπουθούμι ιμείς μας τ΄ς έπερνε ούλες.
Η Στέργιους η «άλτσους» μεράκι είχι να πάρει κι αυτός μια φούσκα. Πήγενε στου σπίτ με τ΄ς γκαρίλες κι παραπουνιούνταν ζ΄μάνα τ.:
Α ρε μάνα πάλι δε μπρόλαβα. Ντ΄πήρι πάλι η Κώτσους, η «χελιδώνα». Δεν ερχεσι εσύ ρε μάνα να δείξς του θκός του «πλί» να πάρουμι κι μείς καμιά φούσκα!
Αχ γιέ μ! Ετς κι ρθώ εγώ κι δειξου του «πουλί» μου, θα φάμι όλου του γρούν.