Παράδοση: παρόν και μέλλον

Επειδή στα δύο προηγούμενα τεύχη του περιοδικού, το θέμα «ιερισσιώτικη παράδοση» κυριάρχησε, έτσι ώστε να γίνει αφορμή για συζήτηση ανάμεσα σε αρκετούς φίλους – αναγνώστες του περιοδικού, ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σχετικές απόψεις μου.
Στον όρο «ιερισσιώτικη παράδοση» συμπεριλαμβάνονται γραπτά κι άγραφα στοιχεία της ζωής της παλαιότερης γενιάς που περνούν στην επόμενη, αλλά και ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα που έπαιξαν ρόλο στο παρελθόν στον τόπο μας.
Όπως σε αρκετούς από εμάς θα άρεσε να βρίσκαμε το γενεαλογικό μας δέντρο, έτσι θέλω να πιστεύω ότι θα μας ενδιέφερε να ανακαλύπταμε όσα συνέβησαν στον τόπο μας, στο κοντινό αλλά και στο μακρινό παρελθόν.
Θα μου πείτε μόνο από καθαρή περιέργεια; Για να μαζέψουμε κι άλλη άχρηστη γνώση; Κάθε άλλο… Απλά γιατί γνωρίζοντας μπορούμε να συγκρίνουμε, να κρίνουμε, να τιμήσουμε ή και να απορρίψουμε ό,τι πιστεύουμε ότι δεν αντέχει στο χρόνο.
Καθώς ξεφυλλίζουμε ένα φωτογραφικό άλμπουμ νιώθουμε συγκίνηση βλέποντας αγαπημένα πρόσωπα που μας έχουν λείψει, έτσι κι όταν ερχόμαστε σε επαφή με ιστορικά ντοκουμέντα ή μνημεία της εποχής τους, ξαναζούμε στιγμές της δικής τους ζωής.
Τα γραπτά ντοκουμέντα, το φωτογραφικό υλικό, τα βιβλία τοπικών συγγραφέων, τα μνημεία και τα τραγούδια του τόπου μας αποτελούν πρωτογενείς πηγές πληροφόρησης, που μας αποκαλύπτουν στοιχεία πολύτιμα για την τοπική μας ιστορία. Έτσι συνδεόμαστε με το παρελθόν, αλλά προσοχή! δεν απορρίπτουμε ούτε και ξεκόβουμε από το παρόν και το μέλλον.
Είναι γνωστό ότι ανεξάρτητα από την ανθρώπινη θέληση, όλα γύρω μας αλλάζουν ραγδαία… αφού η ίδια η ζωή είναι εξέλιξη. Η παγίδα που θα μπορούσαμε να πέσουμε θα ήταν να μεγιστοποιήσουμε ό,τι έγινε στο παρελθόν και να υποβαθμίσουμε όποια κατάκτηση και πρόοδος σημειώνεται σήμερα.
Συχνά ακούγεται ότι η εποχή μας είναι δύσκολη, επικίνδυνη, χωρίς ηθικές αξίας και γενικά υπάρχει ανασφάλεια για το τι μας περιμένει. Όσα όμως αφορούν το παρελθόν έχουν κριθεί. Άρα μπορούμε να τα εκτιμήσουμε και να τα αξιολογήσουμε με ασφάλεια. Δεν θα συμφωνούσα με όσους κινδυνολογούν. Και το παρόν και το μέλλον μας προσφέρουν πάντοτε ευκαιρίες για να αποδείξουμε ότι και στην εποχή μας μπορούμε να πετύχουμε αρκετά σε πολλούς τομείς. Απτό παράδειγμα είναι ο τρόπος διάσωσης στοιχείων της παράδοσής μας μέσω του περιοδικού μας, αλλά και μέσω της ηλεκτρονικής σελίδας του (ας είναι καλά η πρόοδος της τεχνολογίας).
Ακόμα η πόλη μας σήμερα δε θυμίζει σε τίποτα το χωριό του 1950 ή του 1960 όπως πληροφορηθήκαμε και από το φωτογραφικό υλικό (βλ «Κύτταρο» τεύχος 1). Η εξέλιξη είναι φανερή και σαφώς αφού διευκολύνει τη ζωή μας θετική.
Όσο για τα τοπικά τραγούδια μας και τη διάσωσή τους… σκεφτείτε μέχρι και η προηγούμενη γενιά είχε μουσικά ακούσματα – εκτός από τα παραδοσιακά μας τραγούδια – μόνο από τα γραμμόφωνα και τα τρανζίστορ της εποχής.
Στη σημερινή εποχή με το βομβαρδισμό των μουσικών ακουσμάτων που έχουμε υποστεί όλοι μας, είναι θαύμα που τα έχουμε διαφυλάξει και τα αναζητούμε έστω και στις παραδοσιακές μας γιορτές. Και εδώ δεν μπορεί να μη γίνει αναφορά στη σημαντική προσφορά του ιστορικού και λαογράφου κ. Ι. Μαρίνου.

Η ζωή τρέχει και εμείς θα πρέπει να κοιτάμε με ελπίδα μπροστά. Με εφόδια τη γνώση και την εμπειρία μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον όχι τρομακτικό αλλά προκλητικό. Γιατί θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι καλύτεροί μας πρόγονοι θα πρέπει να είναι και οι δικές μας αρετές.